Verleden
We nemen even een enorme sprong naar mijn verleden. Ik weet niet hoe oud ik was, maar ik ben al heel mijn leven gek op lezen. Ik las als kind zijnde o.a. de penny en Tina en verder had ik altijd een stapel boeken liggen naast mijn bed. Ik droomde hoe het zou zijn om een eigen tijdschrift te hebben en knutselde er af en toe één in elkaar. Compleet met eigen tekeningen en alles wat mij bezig hield. ( vooral veel paarden, dieren en moppen of raadsels)
Een tijdje terug vond ik een schriftje(ik heb er heel veel) terug met daarin een zelf geschreven verhaal over (natuurlijk hoe kan het ook anders ) paarden. Erg leuk om te zien dat het schrijven er al vroeg in zat bij mij.
Toen ik een jaar of 13 was had ik op één of andere site een eigen pagina. Ik versierde de pagina met mooie plaatjes, teksten en verhalen. Vooral onze huisdieren kwamen er veel in voor en natuurlijk mijn grote liefde voor paarden. Ik vond het leuk om er veel tijd aan te besteden en het zo mooi mogelijk te maken.
Tijdens de middelbare school en de periode daarna raakte het naar de achtergrond toe. Ik had het te druk, maar schreef toch nog af en toe gedichtjes of liefdes brieven naar mijn man die toen nog mijn vriendje was. Ik was vrijwel de hele dag op stal te vinden of gewoon ergens buiten. Lang leve de tijd met beperkt beltegoed en oudere telefoons.
2014
Toen ik zwanger was van Sjors kwam ik in aanmerking met het concept bloggen. Ik las en las en leerde wat bloggen, vloggen en nog meer van die termen waren. Na een tijdje dacht ik waarom begin ik niet zelf een blog? Mijn hoofd loopt over van ideeën en er zijn schriftjes volgekalkt met informatie die ooit eens nuttig zou kunnen zijn. Tegelijkertijd kwamen de negatieve gedachten in mijn hoofd; ‘ wat zou die of die er wel niet van vinden als ik blog?’, ‘is het niet raar wat ik doe en vind?’ Ik bleef een beetje tobben met die vragen en nadat ik een keer was begonnen kwam mijn man erachter en stuurde het gelijk naar iedereen toe. Ik schaamde me diep terwijl ze gewoon leuk vonden wat ik deed. Ik stopte met bloggen en was er even klaar mee.
Verslavend
In 2016 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb een eigen domeinnaam aangeschaft en ben gewoon begonnen. Het kon en kan mij niet meer schelen wat andere mensen van min denken. Of tenminste het kan mij zeker wel wat schelen alleen heb ik voor mezelf besloten om voor mijzelf te kiezen en te doen wat voor mij goed voelt. Ik schreef blogposten en publiceerde ze en deed verder niks om mijn blog te promoten. Dat is achteraf ook maar goed geweest. Na 2 maanden bloggen stopte onze laptop ermee (net 20 dagen nadat de garantie was verlopen) en keerde ik tijdelijk naar Nederland terug waar ik geen internet had.
In maart begon ik het voorzichtig weer op te pakken. Ik plande zo nu en dan een bericht in. In juni besloot ik er voor de volle 100% voor te gaan en besloot dat ik elke woensdag een post online zou gooien. In juli zat ik in Hongarije waar ik op mijn telefoon begon met schrijven. Ik ontdekte dat het best te doen is, maar heb toch liever mijn laptop om te typen. Ik had me enthousiast aangemeld bij verschillende facebook groepen en begon mijn nieuwe berichten te delen. Hoe moeilijk het soms ook is om te typen en alles op mijn telefoon te moeten doen het is enorm verslavend! Ik plan er ook meer in dan ik eigenlijk wil. Één per week op woensdag is eigenlijk mijn streven.
Toekomst
Ik zie mijn blogtoekomst goed komen. Ik heb met mijn man afgesproken dat hij elke dag een uurtje op de kids past en ik dan lekker bezig kan zijn met bloggen en alles wat daar bij hoort. Ik heb ontdekt dat het op mijn telefoon ook kan, dus ik ben vrij om te gaan en staan. Lang leve de internetbundel! Ik heb dus geen excuus meer dat mijn laptop stuk is of dat de Wi-Fi er weer eens uitgetrokken word of niet aan staat. ( tja dat is het risico met naast je schoonouders tijdelijk half te wonen). Ik wil heel erg graag een spiegelreflex camera hebben en ben daar ook voor aan het sparen. Ik roep het al jaren en nu ga ik hem gewoon halen :).
Tot kort geleden wist ik niet wat ik nou echt leuk zou vinden om te doen. Toen ik mijn schriftjes zag viel alles op zijn plaats. Natuurlijk ik word gewoon schrijver van mijn eigen verhaal. En wie weet komt er ooit een boek uit geschreven door mij… wie weet.
Schreef je als kind zijnde ook al veel?
Liefs Andrea