Soms verlang ik naar een keurig netjes opgeruimd huis. Een huis dat er niet na vijf minuten uitziet alsof er een bom is ontploft. Een lege bank zonder kledingstukken, draagdoeken en knuffels. Een vloer waar de vloer te zien is en niet vol ligt met autootjes of blokken. Een badkamer met keurig opgevouwen handdoeken in plaats van een overvolle wasmand en een grond met was. Ondanks dat het fijn is je huis op orde te hebben zou ik nooit in een huis zo opgeruimd als een museum kunnen wonen. Zo’n huis leeft niet, er word niet in geleefd.
stofzuigerstrepen
Ik verwonder mij altijd dat er mensen zijn die hun huis altijd keurig opgeruimd kunnen houden. Bij elk bezoek lijkt het net of er niet in geleefd word en ergens zit daar ook een kern van waarheid in. Als een huis er zo schoon uitziet dat je zelfs de stofzuigerstrepen kan blijven zien op het tapijt lijkt het me dat er nauwelijks tot niet overheen word gelopen.(Of gewoon flink gepoetst word). De stofzuigerstrepen zijn een teken van eenzaamheid en ergens realiseer ik me dat er ook een kern van waarheid in zit.
(on)mogelijkheden
Als moeder van twee kinderen is het haast onmogelijk om het huis keurig op orde te houden. Als ik eindelijk de was heb opgevouwen en in de kast wil leggen ziet de vloer eruit alsof er net een tornado langs is geweest. Ben ik klaar met de vloer, dan moet ik koken en staat er weer een berg afwas te wachten. Als ik daarmee klaar ben is de vloer weer net zo rommelig als dat ik begon. Kortom als ik in een keurig huis wil leven ben ik net een slaaf van mijn huis en dat wil ik niet zijn.
Ik wil genieten van de kinderen, met ze spelen en knutselen tot je geen stukje vloer meer kunt zien. Om vervolgens al hinkelend en spullen ontwijkend naar de andere kant van de kamer te hinken om iets te pakken. Ik wil dansen met mijn zoontje en daarbij wilt onze kleding door de kamer smijten voordat we de pyjama’s aandoen. Kortom ik wil niet opruimen. Niet elke minuut van de dag slaaf zijn van een huis.
eenzaam
Mijn huis (plek waar ik leef of mijn echte eigen huis in Hongarije) is altijd vol van spullen, vol van kinderen, vol van gezelligheid. Als we in huis zijn zijn er altijd kinderen om ons heen met bijbehorende speelgoed. Hoe anders is het bij sommige mensen thuis. Ik kwam laatst bij iemand thuis wie haar huis keurig gepoetst was. Er was geen stof te vinden, geen kruimel op de vloer en er waren stofzuigerstrepen te zien op het tapijt. Verbaasd keek ik haar aan toen ze me vertelde dat het er altijd zo uitzag. Ik verwonderde me erover en zij dat het bij mij het tegenovergestelde was. Ze vertelde me dat ik daar blij mee moest zijn, ze vertelde me de keerzijde van het zien van de stofzuigerstrepen. Zij had geen kinderen of kleinkinderen die bij haar over de vloer kwamen en haar huis opleefde. De kamer werd zelden gebruikt bij gebrek aan gezelschap.
Ze vertelde me hoe eenzaam het soms was en hoe graag ze zou willen dat de kamer eens vol legoblokjes lag of ze moest stofzuigen omdat er kruimels op de vloer lagen en niet omdat ze toch niks beters te doen had. Natuurlijk kreeg zij ook wel eens bezoek, maar kinderen kwamen er niet.
Dus
Dus lieve mede moeders, lezers, samenwonende, studenten of iedereen die dit leest wees blij! Blij dat je huis/kamer rommelig is en je kan zeggen dat je mag gaan poetsen omdat het echt nodig is doordat er geleefd word in je huis.
Liefs Andrea