Mijn zoontje Sjors was een hele makkelijke baby dit in tegenstelling tot zijn zusje Isabella die officieel de term ‘huilbaby'(wat een naar woord) mag dragen. De titel is een beetje misleidend dat geef ik toe. Mijn meisje van bijna vijf maanden huilt veel en heeft veel aandacht nodig, maar om haar nu een huilbaby te noemen vind ik niet zo fijn. Liever noem ik haar gewoon mijn snel overprikkelende prinsesje of mijn hangbaby( een prinsesje is ze wel al krijgt ze gewoon de zelfde zorg en aandacht als haar broer). Ze heeft gewoon veel liefde en aandacht nodig en dat is prima nu. Als ze 18 is slaapt ze echt niet meer bij ons in bed.

voorkeurshouding

Al snel na de kraamweek had ik door dat ze heel anders was dan haar broer Sjors. Ze wilde niet slapen, niet in de wagen, niet in de auto en in de draagdoek kon ik ook niet stil blijven staan. Ze wilde geen tutje, niet bij papa of oma slapen helemaal niks. We begonnen te zoeken had ze last van haar darmpjes? Of van een voorkeurshouding? Dat laatste kreeg ze inderdaad last van een week of wat na de kraamweek en hebben we van het consultatie bureau een fysiotherapeut gekregen. Zelf zijn we naar een osteopaat gegaan en al snel merkten we dat het met haar voorkeurshouding beter ging. Ze bleef nu tenminste eventjes liggen als we(ik) haar neerlegden.

De weken gingen voorbij en ze bleef maar huilen als ik niet met haar in beweging was en dan alleen in de draagdoek was ze stil. Ik droeg haar de hele dag door en nu nog steeds trouwens. Als ik met haar probeerde om in de wagen te lopen raakte ze compleet over haar toeren en bleef ze krijsen tot ik haar weer oppakte. Dat deed ik dus ook niet meer.  Het is niet veel voorgekomen dat ze lekker in haar wagen buiten lag te slapen zonder dat ze verdrietig was. In deze eerste tijd spuugde ze af en toe wat en al gauw had ik door dat het aan de vitamine K & D lag die ik gaf. Tijdens de reis en in Hongarije was ik het hele spul vergeten te geven en heeft ze geen enkele keer meer gespuugd.

 

Slapen

Na een aantal weken had ik een Manduca draagzak gekocht zodat ik haar snel in en uit de drager kon halen. Ze vond het niks om vast te zitten als ze wakker was en er niet snel genoeg uit gehaald werd. Ik kwam en kom nog niet 100% aan het huishouden toe en wilde dolgraag met mijn zoontje spelen met auto’s of rennen in de tuin. Ik vond het vreselijk als ik hem s’avonds in bed stopte en hem niet eens een verhaaltje kon voorlezen omdat Isabella dan begon met huilen zodra ik stil ging zitten. Ik had al snel door dat ze in haar wiegje niet ging slapen of ze nu op haar buik lag of op haar rug lag. Wat ik wel snel doorhad is dat ze in de nachten op sommige nachten na snel weer insliep na de voeding. Ze sliep inmiddels bij ons in bed zodat ik er niet elke keer uit hoefde om haar te pakken.

Te veel prikkels

Ik dacht na en kwam tot de conclusie dat ze overdag wel erg overprikkeld werd door van alles variërend van daglicht tot harde geluiden. Ze schrok werkelijk van elk geluid wakker als ze al sliep en als de hond een keer blafte vlogen haar armpjes gelijk opzij (je weet wel dat reflex wat die hele kleintje nog hebben). Ik besloot om tijdens haar slaapjes alles donker te maken. Sjors sliep de eerste tijd ook nog in de middag en dat ging prima zodat ik met Isabella bovenop me ook nog wat slaap kon mee pakken. Helaas werkte dat ook maar af en toe en moest ik uitkijken dat ik niet de hele dag in het donker leefde. Dit was dus ook geen blijvend plan.

Na een week of zes kreeg ik het eindelijk voor elkaar dat ze haar speentje pakte. Wat het grote zuigbehoefte betreft wat ze had kon ze lekker zuigen op een speentje. Ze wilde anders de hele tijd aan de borst waardoor ik met overvolle borsten zat die ze nauwelijks kon legen en waardoor ze zich telkens verslikte. Uiteindelijk voedde ik haar met één borst tegelijkertijd en dan nog had ik meer dan genoeg melk voor haar.

 

Hongarije

Ik vertrok rond de tijd dat ze 12 weken oud was naar Hongarije. Het autorijden was een ramp, in de korte stukjes dat ze sliep kon ik rijden en tijdens een file heb ik zelfs iemand om hulp moeten vragen om een stukje te rijden zodat ze kon drinken. Logisch was het wel, ze zat immers bijna 24/7 op me geplakt en in de auto lag ze alleen en zag en voelde ze me niet. Ik heb haar toen regelmatig voorin gehad zodat ze me kon zien en ik haar kon aanraken.

In Hongarije aangekomen en van de ene hittegolf in de andere te belanden bleven we in de middag noodgedwongen binnen. Binnen was het donker doordat we alles dicht moesten houden door de temperaturen buiten van 36graden of hoger. Ik lag dus veel op bed met haar en langzaam begon ze in de avonden van 22.00 tot ongeveer 04.00 in de nacht te slapen. Ze huilde nog wel regelmatig, maar ik kon haar heel af en toe zelf in slaap laten vallen en ik kon wat uren slapen in de nacht. Koken ging alleen maar als ik haar droeg, maar ik accepteerde het en vond het prima als we allemaal op een dag gegeten hadden en schoon waren. De afwas ging net met wegwerken, maar klussen of goed opruimen/schoonmaken ging en gaat nog niet.

 

Terugval

Nu zijn we alweer vanaf eind augustus in Nederland en hebben we in de tweede week van september een terugval gehad die tot heden voort duurt. Een week na de bruiloft en de verjaardag van Sjors was het echt heel erg vermoeiend. Ik merkte dat ik erg moe werd en dat ze in de nacht vaker kwam. Ik kwam er via een app achter dat ze zowel overdag als s’nachts om de 2 uur kwam drinken. En dat hakt er behoorlijk in. Ik was echt heel erg moe en heb op een avond tegen mijn man gezegd;  ”En nu pas jij even op ik ga even in bad je zoekt het maar even uit en gaat maar autorijden of iets verzin maar wat.” Ik was echt moe en had even tijd nodig voor mezelf.

Gelukkig is het na die tijd met slapen weer iets beter gegaan en probeer ik de ochtenden dat mijn man thuis is bij te slapen en Isabella ook nog wat langer te laten rusten. Een gouden regel die ik ontdekte is wel dat als ze overdag niet tot nauwelijks slaapt ik dus ook een vreselijke nacht ga hebben met weinig slaap. Zo doende probeer ik haar hoe dan ook overdag te laten slapen.

 

blij

Af en toe is ze gewoon mijn kleine brulprinsesje en zorgenkindje, maar huilbaby vind ik niet zo leuk om haar te noemen of welke baby nu ook. Ze heeft gewoon enorm veel behoefte aan geborgenheid en als ik deze basis aan haar mag meegeven kan het alleen nog maar beter gaan.  Ze is niet geboren om ons het leven zuur te maken  ik ben blij met haar zoals ze is en blij dat ik haar moeder mag zijn en kan laten zien wat onvoorwaardelijke liefde is.

Zoals je kan zien verloopt ook ons leven niet helemaal rooskleurig, maar toch geniet ik volop van mijn kinderen en nog extra van de babytijd van ons kleine meisje.

Liefs Andrea

Ps. Heb jij ook een ‘hangbaby’? Pak hem/haar even lekker vast en knuffel er een keer extra mee. Ze doen het niet expres en blijven echt niet tot ze achttien zijn huilen.